تاجری همراه غلامش برای سفر تجاری به کشتی سوار شدند. وقتی کشتی به وسط دریا رسید و در اثر موج دریا به تکان خوردن افتاد، غلامِ دریا ندیده شیون و بی قراری کرد و هرچه به او گفتند کشتی امن است و جای ترس و نگرانی  نیست، اثر نکرد. حکیمی که در کشتی بود، به بازرگان گفت: اجازه بده تا او را آرام کنم. تاجر هم موافقت کرد. حکیم دستور داد دست و پای غلام را بگیرند و او را به دریا بیندازند. مقداری که غلام در آب دریا بالا و پایین رفت، حکیم دستور داد او را گرفتند و به کشتی آوردند. غلام وقتی به کشتی بازگشت، قدر کشتی را فهمید و آرام و راضی در گوشه‏ای ساکت نشست. اهل بیت (علیهم السلام) کشتی‏های الهی‏ اند و در دریای متلاطم دنیا مایه‏ ی نجات ما می‏ باشند. کُلُّنا سُفُنُ الَّنجَاة: همه‏ ی ما اهل بیت کشتی‏های نجاتیم. اگر قدر این نعمت را ندانیم، خدای حکیم ما را از کشتی تسلیم و رضای اهل بیت (علیهم السلام) به دریای ابتلائات دنیوی می‏ اندازند و وقتی طعم تلخ غوطه ‏ور شدن در دنیا و جدایی از اهل بیت (علیهم السلام) را چشیدیم، دوباره ما را به این کشتی نجات باز می‏ گرداند. آن وقت قدر نعمت محبّت و ولایت اهل بیت (علیهم السلام) را خواهیم دانست و دیگر تکان‏های ناشی از امواج ابتلائات دنیوی ما را بی‏قرار و نا آرام نمی‏ کند.

سخنان حاج اسماعیل دولابی

از کتاب مصباح الهدی ص53

نوشته: استاد مهدی طیب